Mikołajki to kwintesencja mazurskości

Mikołajki to kwintesencja mazurskości – rozłożone malowniczo po obu stronach wąskiej cieśniny między jeziorami: Tałty i Mikołajskim, niejako w północnej „bramie wodnej” do nieprzebytych borów Puszczy Piskiej i w bezpośredniej bliskości wielkiej połaci wodnej Śniardw – w okresie międzywojennym nosiło miano „Mazurskiej Wenecji”. Miasto św. Mikołaja rozrosło się z krzyżackiego folwarku rybackiego, wzmiankowanego po raz pierwszy w dokumencie wielkiego mistrza Konrada von Erlichshausena z 1444 r. Tworzyły go trzy osady, położone u styku jeziora Tałty i Mikołajskiego: wieś sołecka zwana Koniec, wieś Nickelsdorf oraz oddzielona wodą wieś Kozłowo. Do chwili zbudowania pierwszego mostu w 1516 r., który powstał w miejscu obecnej kładki dla pieszych, do Kozłowa przepływano łodziami. Kroniki podają, iż zdarzał się tak niski poziom wody, że przesmyk można było przejść suchą nogą, skacząc po kamieniach. Prawa miejskie i herb otrzymały Mikołajki dopiero w 1726 r. z rąk króla pruskiego – Fryderyka Wilhelma I.